Prolog

    Pochód był jednym z nudniejszych obowiązków technika. Codzienny spacer między regałami rzadko okazywał się pomocny. Była to tylko rutynowa kontrola, niezbędna do wypełnienia formalności. Większość pracowników nigdy nie doświadczyła niczego nadzwyczajnego w trakcie pochodu. Jednak ich nadzorcy uważali to za ważny element tej profesji, dlatego wszyscy starali się przynajmniej sprawiać wrażenie sumiennych, gdy codziennie wolno sunęli po hali i zapisywali w specjalnym notatniku swoje spostrzeżenia. Zwykle były to krótkie notki, które sprowadzały się do jednego, prostego stwierdzenia: bez zmian. Bardziej wyluzowani pracownicy lubili dopisać coś w stylu: "Kurzu jest więcej niż wczoraj" albo "O dziwo, wszystko jest na swoim miejscu". Prawda była taka, że od lat nie doszło w hali do niczego szczególnego. Wnętrze zostało dobrze zabezpieczone, więc dostanie się do środka bez odpowiednich uprawnień graniczyło z cudem. Oczywiście bardzo cieszyło to techników, ale nie ukrywali, że odrobina emocji raz na jakiś czas mogłaby trochę umilić pochody. Z kolei nadzorcy uznawali to wyłącznie za ciszę przed burzą. I mieli rację.

    Milston od lat sprawdzał tylko sektor A. Codziennie szedł między regałami w ten sam sposób i oglądał każdą z półek według swojego schematu. W określonych miejscach robił sobie krótkie przerwy, żeby zachować trzeźwość umysłu, co nie było znowu takie proste, gdy kilka godzin ogląda się niemal identyczne klepsydry. Często dawał się rozproszyć przez dźwięk rytmicznych kroków innych techników obchodzących pozostałe sektory. Cofał się wtedy i oglądał te same półki jeszcze raz, żeby mieć pewność, że niczego nie przeoczył. Zdawał sobie sprawę, że mało kto podchodzi do tego tak poważnie, ale po każdym pochodzie czuł coś bardzo zbliżonego do satysfakcji i lubił to uczucie. Było niemal... ludzkie.

    Tego dnia przyglądał się jednej z ostatnich półek. Naturalnie nie dotykał żadnej z klepsydr, ale wkładał za nie lusterko, by obejrzeć je również z tyłu. Wtedy jego wzrok przyciągnęła jedna z nich. W górnej części pozostało już tylko jedno ziarenko, ale nie to było w niej wyjątkowe. Przez całą wysokość przebiegała cienka rysa.

  — Hej! — krzyknął oszołomiony, nie mogąc wydusić nic więcej. Od razu przybiegł do niego inny technik.

  — Czemu się drzesz? — zapytał znudzony, ale gdy podążył za spojrzeniem osłupiałego Milstona, aż otworzył usta.

   — O kurwa.

   — Pęknięta — zauważył Milston roztrzęsionym głosem.

   — No przecież widzę.

Takie rzeczy nie miały prawa dziać się na hali.

Kariel: Ta historia jeszcze nigdy nie ujrzała światła dziennego, ale pomysł na nią rozwija się w mojej głowie od wielu lat. Może wyglądać dość nużąco, ale jest o czymś innym niż się może wydawać :D Jestem bardzo ciekawa, co myślicie o prologu i czy choć trochę Was zainteresował. Szablon jest oczywiście kradziony, ale jeśli historia przypadnie Wam do gustu, złożę zamówienie na własny :) Z chęcią przygarnę jakąś betę, ale taką raczej roztrzepaną i wyluzowaną... żeby dała radę ze mną wytrzymać :)