1. Zawsze chodzi o coś więcej

  Łucji zawsze wydawało się, że jest całkiem inteligentna. Nie chodziło nawet o przyzwoitą średnią albo pierwsze miejsce w powiatowym konkursie z historii. Po prostu czuła, że rozumie wiele rzeczy. Ale to też nie było nic w rodzaju logarytmów czy praw fizyki. Tak jakby rozumiała pewne procesy i rozróżniała dobro od zła. Kiedy dopadał ją zły humor, a zewsząd atakowały kompleksy, lubiła sobie uświadamiać na nowo, że nie jest jakąś pustą lalką. Przecież zależy jej na dobrych studiach i satysfakcjonującej pracy. Rzadko zachowuje się  bezmyślnie i stara się ponosić konsekwencje swoich działań. Zawsze podnosiło ją na duchu, że jej życie mogło rzeczywiście dążyć do jakiegoś konkretnego celu. Bo jakim cudem osoba ambitna, która żyła nie tylko własnymi potrzebami i myślała przyszłościowo, mogła skończyć jako chociażby kasjerka? Istniała ogromna szansa, że stanie się kimś ważnym i zapamiętanym. Łucja po prostu to czuła.

   Ogarnięta takimi rozmyślaniami szorowała podłogę w pokoju 22. Za niecałe pół godziny miało przyjechać małżeństwo, które zarezerwowało właśnie ten apartament. A on dalej wyglądał jak chlew. Przez hotel przewijało się mnóstwo ludzi. Wszyscy dyskretnie zaglądali za uchylone drzwi i uciekali zażenowani lub rozbawieni, widząc młodą, ładną dziewczynę na klęczkach, która prawdopodobnie próbowała zedrzeć panele szczotką, warcząc przy tym wściekle za każdym razem, gdy wypadała jej z rąk. Dziewczyna postanowiła podarować sobie sprawdzanie czystości pod łóżkami, licząc, że szefowa nie zdąży tego zauważyć, zanim przyjadą goście. Miała też nadzieję, że ich poprzednicy nie zostawili tam brudnych majtek albo starych kanapek, co zdarzało się w tym hotelu wyjątkowo często. Łucja wzdrygnęła się z obrzydzenia, gdy przypomniała sobie ten pechowy dzień, w którym sprzątając, znalazła nadgryzionego batonika z zębem w środku. Ludzie potrafili być wyjątkowo obrzydliwi i niekulturalni.

   Po skończonej pracy zeszła do gabinetu szefowej.

   — Wolno ci dziś szło — powitała ją kobieta ze swoim standardowym grymasem obrzydzenia. Choć Łucja nic nie odpowiedziała, w duchu musiała jej przyznać rację. Od kilku dni czuła się paskudnie. Coś wysysało całą jej energię życiową. Gdy zabierała się do jakiejkolwiek pracy, czuła się, jakby sunęła w gęstym miodzie. — Za tydzień nie będziesz potrzebna.

Świetnie, podsumowała dzisiejszy dzień w myślach, zgarniając z biurka kilka pomiętych banknotów. Czekały ją kolejne długie dni oszczędzania tej, pożal się Boże, wypłaty, żeby nie zostać skazaną na błaganie mamy o pieniądze nawet na głupiego batonika. Prawdopodobnie szefowa znów zapomni o niej na miesiąc i zadzwoni obrażona na samą siebie, że musi się zniżać do rozmowy z nieletnią podwładną. Po cholerę była jej taka praca, skoro musiała tyle czekać albo błagać o chociaż kilka godzin szorowania podłóg? Łucja po raz kolejny tego dnia wzięła głęboki oddech i przypomniała sobie, że czas, kiedy naprawdę coś osiągnie, jest jeszcze przed nią. To przyniosło spodziewaną ulgę. Nie tracąc ani chwili, pospiesznie opuściła budynek.

   Potwornie kręciło jej się w głowie. Od kilku dni czuła się, jakby miała lada chwila umrzeć. Dosłownie. Warkot silników na ulicy drażnił jej uszy, a światło słoneczne wypalało gałki oczne. Nie było to może na tyle dotkliwe, żeby przestała normalnie funkcjonować, ale zdecydowanie w tym przeszkadzało. Zbierała się, żeby powiedzieć o tym mamie, ale mdłości i ból głowy co jakiś czas ustępowały, więc liczyła, że jest to tylko stan przejściowy. Oczywiście od samego początku snuła czarne scenariusze o nieuleczalnej chorobie, wplatając sobie do nich przystojnych lekarzy.

   Rozmyślania przerwało całkiem mocne uderzenie w prawy bark, które na chwilę pozbawiło ją równowagi. Torba zsunęła się jej z ramienia i uderzyła o ziemię. Łucja westchnęła ciężko i spojrzała za siebie na plecy oddalającego się mężczyzny, który nie pofatygował się nawet, żeby przeprosić. Przypadkowi przechodnie również nie przejmowali się zbytnio, gdy zbierała ubrania z ziemi i wkładała je z powrotem do torby. Niektórzy patrzyli na nią z politowaniem, co okropnie ją frustrowało.

   — Wszyscy się gdzieś spieszą. — Usłyszała rozbawiony głos. Ktoś podał jej długopis, którego nie zauważyła.

  — Dziękuję — mruknęła, wkładając go do torby i podniosła się z klęczek. Stała przed nią starsza kobieta przy kości w długiej spódnicy w kwiaty, okryta chustą w zupełnie inny, ale równie pstrokaty wzór. Nieznajoma podała jej niewielki kartonik.

 — Miłego dnia — pożegnała się i odeszła. Łucja zerknęła na niego i jeszcze bardziej sfrustrowana wrzuciła go do torby. Wizytówka. No jasne. Bo kto dziś pomaga bezinteresownie? Ten dzień to była jakaś wielka kpina. Przeklinając pod nosem wszystko, co ją spotkało, obiecała sobie naprawić w końcu zamek. Albo zainwestować w nową torbę. Nie wiedzieć czemu, wyjęła wizytówkę i spojrzała na nią jeszcze raz.

 — Wróżka — prychnęła pod nosem, ale coś powstrzymało ją od wyrzucenia kartki do śmietnika. 

***

   — To głupie uczucie — stwierdził, bawiąc się pustą filiżanką. — Przecież tam nie popełniają błędów. Tak mi zawsze mówiłaś.

  — Bo mnie też tak wychowano — odparła jego matka, nerwowo wyglądając przez okno. Po chwili zasłoniła bordowe zasłony i opadła na fotel naprzeciwko syna. — Nie sądziłam, że dożyję takich czasów. Teraz to my musimy pilnować tego, co się dzieje w Lustrzanym Mieście. — Pokręciła głową z niedowierzaniem. Wieści, które docierały do nich w ostatnich dniach, były naprawdę nie do pojęcia. Tu już nawet nie chodziło o to, że do czegoś takiego w ogóle doszło. Dużo większe przerażenie budził fakt, że nikt nie wiedział, co z tym zrobić.

  — Będę mógł pójść z wami? — zapytał nagle i spojrzał jej prosto w oczy. Był bardzo pewny siebie. Czasem ją to przerażało.

  — Miałam poruszyć ten temat — powiedziała, jakby to cokolwiek wyjaśniało. — Ale to nie do mnie należy decyzja, wiesz o tym. Zapytam i postaram się, żebyś mógł, okej? — zapytała łagodnie.

   Uśmiechnął się do niej szeroko, a ona nie mogła się powstrzymać i odwzajemniła uśmiech. Nagle skarciła się w myślach, bo zdała sobie sprawę, że znów zwróciła się do niego jak do małego dziecka. To była niemal obsesja: nie być jak własna matka, która zdecydowanie za długo uważała ją za głupią małolatę. Chłopak znów zajął się filiżanką i najwyraźniej myślami był daleko stąd. Spojrzała na niego i ogarnęło ją to potworne uczucie. Ostatnio dopadało ją coraz częściej, a przecież całe życie tak bardzo bała się go doświadczać. Widząc własnego syna, niemal dziewiętnastoletniego, czuła się po prostu potwornie stara i niepotrzebna.

  — Mamo. Przestań się tak na mnie patrzeć — zwrócił jej uwagę rozbawiony.

  — Jak? — zachichotała.

  — Jakbym był twoim prawnukiem.

 — Cóż za porównanie — parsknęła i na chwilę zamilkła. Cisza wydała jej się jednak zbyt przytłaczająca. — Kurczę, bo ty byłeś taki słodki, jak byłeś mały i teraz tak za tym tęsknię...

 — Jeny, przestań — jęknął. Starał się być mężczyzną, więc skutecznie to ukrywał, ale... uwielbiał ją. Była od niego tylko szesnaście lat starsza i dobrze się dogadywali. Traktował ją wręcz jak przyjaciółkę. Babci nigdy się to nie podobało. Od zawsze traktowała chłopaka z góry, bo w końcu był tylko niezaplanowaną konsekwencją wakacyjnej przygody, ale mama nigdy nie dała mu się tak czuć. Za to też ją kochał.

 — Okropnie jesteś do niego podobny — westchnęła, a on nie odpowiedział. Nie przepadała za drążeniem tego tematu. 

***

   Chodnik z drewnianych desek nad rowem to był największy absurd, jaki Lana widziała w całym swoim życiu. Zresztą cała ta wieś to jakieś nieporozumienie. Zero internetu, statystycznie jeden telewizor na setkę mieszkańców i kompletny brak higieny. Tak nastolatka widziała to miejsce. I naprawdę nie była uzależniona od technologii, ale dziury w ziemi zamiast sedesów... to była po prostu przesada. Najbliższe cywilizowane miejsce znajdowało się co najmniej pięćdziesiąt kilometrów na południe, a ojcu wcale nie spieszyło się do wyjazdu.

   Trochę inaczej wyobrażała sobie Rosję. Naturalnie nie raz słyszała internetowe historie o warunkach życia w tym kraju albo o bezdennej głupocie Rosjan. Jednak nigdy poważnie nie podchodziła do tego wszystkiego, bo równie dobrze sama mogła wymyślić cokolwiek i anonimowo opublikować to w sieci. Tymczasem bieda i brud rzeczywiście okazały się głównymi domenami tego kraju. A przynajmniej tej jednej, konkretnej miejscowości. Zapchlonej, obrzydliwej... wyliczała w głowie, żeby oderwać się od ostatnich wydarzeń. Gdybym rzuciła peta na chodnik, puściłabym to miejsce z dymem w jakieś pięć sekund, szydziła w myślach z niczego nieświadomej wioski. Rzeczywiście każdy budynek wykonany był z drewna, co naprawdę ułatwiłoby ogniowi sprawę.

   Noc była wyjątkowo cicha i ciemna. Praktycznie zerowy ruch na drodze, a właściwie ubitej ziemi i ciągłe awarie prądu sprawiały, że Lana czuła się wyjątkowo bliska natury. Żałowała, że nie może delektować się tym spokojem i po prostu napawać otoczeniem. Bo to nie był beztroski spacer.

   Jak na córkę zaprzysiężonego Dion przystało, szła oczywiście na polowanie. Od dziecka towarzyszyła w nich ojcu, ale po śmierci mamy zmieniły się jego cele. Zajmował się teraz własnymi sprawami, a Lanę obarczył odpowiedzialnością wykonywania jego pracy, żeby nikt z Lustrzanego Miasta nie upomniał się o niego z pretensjami. Trzeba było przyznać, że Lana była urodzoną Dion i podchodziła do swoich zadań bardzo profesjonalnie, dlatego nawet jeśli ktoś wiedział, że podszywała się pod tatę w raportach, prawdopodobnie przymykał na to oko. W końcu robotę wykonywała zgodnie z oczekiwaniami i to się liczyło.

   Znalezienie odpowiedniego domu było nie lada wyzwaniem, bo większość wyglądała jak opuszczone rudery, ale tylko jeden miał niemal całkowicie zawalony dach.

 — Nie zdziwię się, jeśli ktoś tam mieszka — mruknęła sama do siebie, ale już z takiej odległości słyszała niepokojące odgłosy. Według zlecenia to był zwykły cień — pozostałość po zmarłym, która nie była nawet osobnym bytem. Wystarczyło kilka prostych czynności, by się go pozbyć, ale niektóre bywały wyjątkowo upierdliwe, a Lana była już na tyle inteligentna, żeby nie bagatelizować zagrożenia. Wzięła głęboki oddech i weszła do budynku.

***

 — To zaszczyt gościć panią...

 — Zaszczyt — powtórzyła zszokowana. — Czyś ty do reszty zgłupiał?

  Łukasz szeroko otworzył oczy ze zdumienia. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Jego siostrzeniec z trudem powstrzymał uśmiech. Matka szturchnęła go delikatnie, żeby się opamiętał. Nie wynegocjowała mu udziału w tym spotkaniu, by się teraz zbłaźnił.

  — Przeżywamy w Lustrzanym Mieście najtragiczniejszy kryzys od stuleci. Nie myśl sobie, że jestem tu, żeby cię zaszczycić. Niepotrzebne mi twoje nieszczere formułki grzecznościowe — warknęła. Zasiadła przy stole razem z rodziną Sobańskich. Sala konferencyjna była oczywiście nieskazitelnie czysta. Gabriel po raz pierwszy znajdował się w niej z dorosłymi ludźmi, na poważnym posiedzeniu. — Do tej pory opieraliście się na plotkach — zaczęła powoli kobieta. — Wyjaśnię wam całą sytuację dokładnie, ale przypominam, że nasza rozmowa nie może wyjść poza te ściany. Czy to jasne? — Po tych słowach spojrzała prosto na Gabriela, doskonale wiedząc, że pierwszy raz bierze udział w takich obradach. Chłopak skinął głową na znak, że zrozumiał. Nie zamierzał zawieść zaufania rodziny.

  — Czy to prawda? Pęknięta klepsydra? — rozległ się słaby, przerażony głos ciotki. Miała już niemal sto lat, twarz okropnie pomarszczoną, a włosy - rzadkie, cienkie i siwe. Z trudem utrzymywała pozycję siedzącą na twardym, drewnianym krześle. Była przyzwyczajona do swojego wózka inwalidzkiego, który był niemal częścią jej ciała od wielu lat.

  — Tak. Z całym szacunkiem, pytania proszę zostawić sobie na koniec. Nie będę ukrywać, że to pierwszy raz w historii, kiedy dochodzi do czegoś takiego. Klepsydry nie raz próbowano kraść lub podmieniać, ale nigdy żadnej nie uszkodzono. Dlatego znaleźliśmy się w sytuacji krytycznej. Kiedy jeden z techników dokonał tego odkrycia, w górnej części zostało jedno ziarno. Jednak dzisiaj spadło i... utknęło. Przez pęknięcie zatrzymało się w rurce łączącej bańki. — Zamilkła na dłuższą chwilę.

  

  — Co to oznacza? — zapytał Łukasz, który od śmierci dziadka pełnił funkcję głowy rodziny.

 — Nie wiemy. Sprawdziliśmy oczywiście osobę, której przyporządkowano klepsydrę. Jej Opiekun wyparował, a jej nazwisko nie figuruje w dokumentach Przewodników — oznajmiła chłodno, jakby to była normalna rzecz. Wszyscy jednak wiedzieli, że była zwyczajnie wściekła, bo takie rzeczy działy się, kiedy to właśnie ona rządziła w Lustrzanym Mieście.

  — Nie figuruje... — powtórzyła wolno matka Gabriela. — To znaczy, że nie umrze?

 — To znaczy, że tylko czas może pokazać, bo nikt o takim przypadku nie słyszał. Przejdźmy do interesów. — Jej ton zmienił się odrobinę, kiedy wreszcie od opisywania, jak bardzo zawaliła sprawę, mogła przejść do działania i wydawania poleceń. — Nie zaszczycę swoją obecnością żadnej innej rodziny Strażników — zaczęła, specjalnie akcentując drugie słowo kpiącym tonem — ponieważ osoba przyporządkowana do klepsydry żyje na waszym terytorium. A ponieważ nie macie prawa dzielić się z nikim tym, co mówię, nikt się o aktualnej sytuacji nie dowie i to wy musicie pomóc w tej sprawie.

  Wszyscy posłusznie skinęli głowami, nie mając najmniejszej ochoty się kłócić. Byli zobowiązani do spełniania poleceń Lustrzanego Miasta, nawet jeśli żadne z nich nie przyczyniło się do powstania tego problemu. Kobieta uśmiechnęła się z satysfakcją. Nareszcie poczuła, że powoli odzyskuje nad wszystkim kontrolę.

***

Morze w oddali zdecydowanie było wypełnione wodą. Falowało, szumiało... no i pachniało solą. Ale im bliżej brzegu, tym bardziej przypominało płachtę niebieskiego materiału. Piasek też był jakiś nieswój. Wyglądał bardziej jak żółta maź, która przyjemnie rozpływała się pod stopami, zamiast drażnić i włazić w każdą możliwą szczelinę.

Łucja spokojnie spacerowała brzegiem. Podświadomość podpowiadała jej, żeby nie zbliżać się do krawędzi niebieskiej płachty, więc starała się utrzymywać bezpieczną odległość. Czasem próbowała się odwrócić plecami do morza, by zmienić kierunek marszu, ale niewidzialna siła nie pozwalała jej nawet spojrzeć w tamtym kierunku. Wyraźnie widziała, gdzie niosą ją nogi. I chociaż nie potrafiła powiedzieć dlaczego, okropnie się bała.

Gdy dotarła wreszcie do sylwetki, mogła się zatrzymać. Nie czuła zmęczenia, ale ogarnął ją błogi spokój.

Płachta okrywała całe jej ciało, ale Łucja po prostu wiedziała, że to kobieta.  W rękach trzymała kamienną tablicę. Wyryto na niej węże oplatające się nawzajem i wiele niezrozumiałych znaków.

   — Kim jesteś? — zapytała dziewczyna, mimo że na jawie nie byłaby tak odważna.

  — Panią — odparła głosem, który nie mógł należeć do człowieka i Łucja od razu pojęła, że jest to bardziej tytuł niż określenie płci. — A ty jesteś Przeklęta.

  — Dlaczego?

  — To coś więcej niż ty — stwierdziła ze smutkiem, zaciskając palce na tablicy. — Zawsze chodzi o coś więcej.

   Co właściwie skłoniło ją, żeby odwiedzić wróżkę? Prawdopodobnie to zwykła oszustka lub wariatka. Prawdopodobnie ceni swoje usługi za wysoko. Prawdopodobnie cała ta wizyta nie miała sensu, ale Łucja musiała do niej pójść, bo po prostu taką miała zachciankę. Jej stan pogarszał się z każdym dniem, a czekanie na wyniki badań dłużyło się niemiłosiernie, więc sama postanowiła zająć się tą sprawą. Być może nieprzerwany ból przegrzał jej mózg i dlatego uznała, że rozwiązanie problemu tkwi w tajemniczym śnie? Powtarzał się już którąś noc z rzędu i za każdym razem przebiegał tak samo. Dlatego Łucja po prostu nie mogła sobie pozwolić, żeby bezczynnie czekać. Siedząc w namiocie wyglądającym z zewnątrz jak miniaturka cyrku, kilkanaście razy podsumowywała fakty. Za każdym razem dochodziła do tego samego wniosku: traci czas. I pieniądze.

   — Wiedziałam, że przyjdziesz — przywitała ją kobieta, siląc się na hipnotyzujący głos. Usiadła na poduszce w złote wzory.

    — Hm — mruknęła w odpowiedzi i rozejrzała się po ciasnym namiocie, pełnym tandetnych ozdób. Ponieważ była osobą spokojną, bez trudu przełknęła złośliwości, które cisnęły jej się na usta.

   — Podaj mi rękę. — Łucja posłusznie wyciągnęła dłoń, a wróżka złapała ją i przymknęła oczy.

  — Widzę, jak pożera cię smok. I... kamienną tablicę. Powinnaś jej szukać. — Zacisnęła mocno powieki. — To wszystko.

   — Wszystko? — zapytała zdezorientowana dziewczyna. — Co było na tej tablicy?

  — Nie wiem. Po prostu jest ważna. — Wzruszyła ramionami i nagle zaczęła robić wszystko dużo szybciej. Wyjęła z kieszeni skórzany mieszek i położyła przed sobą. — Rzuć.

Łucja wyjęła z niego cztery białe kostki i nie przyglądając się nawet misternie wyrzeźbionym na nich wzorach, spełniła polecenie. Kości zatrzymały się, a kobieta uniosła brew do góry. Na każdej wypadł ten sam symbol.

  — Śmierć — podsumowała beznamiętnie. — Dziękuję za wizytę — dodała szybko. Wyraz jej twarzy był nieodgadniony.

  — Zaraz, chwileczkę. Chyba może mi pani wyjaśnić...

  — Koniec czasu, przykro mi — przerwała jej ostro, z tą samą zagadkową miną.

 — Zapłaciłam za to — oburzyła się, głównie przez złość na swoją naiwność. Wróżka zebrała szybko kości i bez słowa opuściła namiot. — Proszę pani! — Łucja poderwała się, ignorując ból i szybko dogoniła kobietę. Nie chodziło nawet o stracone pieniądze, bo nie był to jakiś majątek. Dziewczynę wyraźnie zainteresowały słowa wróżki.

   Od razu poczuła się dużo słabiej przez zbyt gwałtowne ruchy. Obraz zamazał się jej przed oczyma i zachciało się jej wymiotować. Tylko że tym razem atak był zdecydowanie mocniejszy. Spróbowała wziąć głęboki oddech, ale zdała sobie sprawę, że nie może.

Upadła.


 Zawarłam w nim wszystko, co chciałam, ale jakoś tak ciężko mi się go czyta. Mam nadzieję. że tylko ja odniosłam takie wrażenie. Dziękuję wszystkim za komentarze pod prologiem, było ich zaskakująco dużo i wszystkie bardzo mnie zmotywowały. Staram się nadrabiać blogowe zaległości, więc kto się czuje przeze mnie pominięty, zapraszam do spamu. Pracuję nad kilkoma zakładkami, które pomogą trochę ogarnąć fabułę, ale chcę, żeby fajnie wypadły, dlatego potrzebuję jeszcze trochę czasu.
P.S. Od 1 do 10 jak bardzo potrzebuję bety? Bo jak jest jakaś chętna, to zapraszam! :)